ایسوند بلاگ

گردِنم ، صورت چي ماه  تو ديدن  داره

                                             شهدالله   كه   ناز ِ  تو   كِشيدن      داره

خال ’ور كنج لَوِت  ديدم واي خو ’گدنِه

نقطه  هرجا  كه غلط وَست  مِكيدن داره

تو ’گدي هر چه دل ِ تنگِت اِخو وامو بگو

بشنو ايدوست  كه  شرح ’مو شِنيدن داره

دلم از عشق  تو وابيد  چو يك  قطره خين

لرز لرزونه  كه  دي ِ  ميل  چكيدن  داره

چو ’نو دنيا  بِمو تنگه  كه  ندونم چه ’كنم

مرغ   روحم  ز   تنم  عزم   پريدن   داره

گو به فرهاد ز شيرين  نه ’يو تقصير تونِه

عشق   البته   ’يونِه   كوه    بريدن    داره

مِس مجنون كه به صحراي جنون پاوا كرد

چَشمِسَم   كور   ندونست    ’دويدِن    داره

’يو خو آبيد   كه   دالو   به   كِلاف ِ  رِشتِن

يوسف     گمشدنِه    چشم    خريدن    داره

اول   عشقه  و افسر ز تو مايوس  آبيد                                            

باوجودي  كه ’گدِن عشق  رسيدِن داره                                          

 با خيال تو چه سازم كه به ’مو جنگ اِ’كنه

                                            هِي  فشا’رم   اِدِه  و هِي  دِلمِه  تنگ  اِ’كنه

ئي   قَدر  اشك  بريزم   كه   دلت  نرم  آبو

با  بفهمي  كه  اَوم  رخنه  مِنِه  سنگ  اِ’كنه

دل ِ  چي  آينه ’خمِه  دادمِت  اما  بِت   اِ’گم

بيوفائي   فقط    ئي    آيننه    زنگ    اِ’كنِه

’چكنم   نِهله   دلم  از  تو دي  يَه  دير  آبوم

عز’ممِه   سست اِ’كنِه ،‌ پاي ’منِه لنگ اِگنِه

بِنَيرين  چند ’يو خين كِرِده  مِنِه قلب ’مو كه

چكه  خين ِ  دلم  ’پاي ’جومِنِه  رنگ   اِ’كنِه

سر عشقه  كه   به ’مو  حرف   نَزِيده   يارم

’مو  اِفَهمم  كه  دِلس  هِي  دِلمِه  بَنگ  اِ’كنِه

افسر  اِز   وضع  ’خو’سو  و  خلق   خدا  دلتنگه                                               

كه ’چو’نو وا ’خوسو وابخت خودس جنگ اِ’كنِه  

۱۳۱۵                                           

’مو دلم خواست كه  روزينِه سر آرم باتو

مو دلم خواست ’شوينِه  بكنم  با  تو سحر

شاه  خوبان  تو بي يوتا  به ركاب   توبيا

عشوه و ناز و كرشمه  همه با فتح وظفر

راستي  اَر   تو بيائي   چقَدَر  شاد  اِبووِم

اي   خدا   چندي   خووِه   زندگي   بادلبر

مِنِه  گلزار  بي يَو عاشق و معشوق  ببين

جلوه  گل  بِني يَر  حسرت  بلبل  بِنَي  يَر

گل  بچيننيم و بخنديم  و بگرديم  به   باغ

تو   بِكن   ناز   كه   نازت   اِكَشِه   نيلوفر

گل   زردِ ’مو  اِچينم  كه به  رنگ ’رخمِه

گل ’سهر‌ِ  تو بچين  و  بزنِس ’ورمِنِه   سر

گل حسرت زمونه چونكه ’موحسرت به دلم

                                           گل  سوري  ز ِ ’تنه چونكه هِدي  زِس  بهتر

ژ’شو ِ   مهتاب  مِن ِ   باغ   ’مو  و  تو  يَكجا

                                          چهچه    بلبل    و   مستي     شراب    ’خلَر

دست ’مو گردِن تو دست تو ’ور گردِن ’خم

روح  در حالت  پرواز  و تَنم   زير  و   زَبَر

’ينه  ’گن  زندئي  خو،‌ ’ينه  ’گن وقت عزيز

’ينه  ’گن  لذت عمر  و ’ينه  ’گن  حَظ   بشر

كافِرم   اَر بِبَرم   هيچ  ’مو اسمي   ز   بهشت

ناكَسم      اَز   بكنم   ياد   ز    حوض    كوثر

’اسو   بايد   ’بگم   اي  چرخ ِ فلك  چرخ مَزن

’اسو   بايد   ’بگم   اي  وقت   زئي   ما  مَگذَر

گله مندم ز تو اي   دوست تو هم ’خت دوني                                              

آخرِس   رحم   نكِردي   تو  به  حال ِ  افسر                                             

۱۳۲۲   

به   مِنِه   حونه   قلبم   يَه  كَسي  كِرد  سِلام

’مو ’گدم بِس بنشين اي كه رسيدي ،‌ مهمون

تا  نشستي   مِنِه   قلبم ’مو  دي   يه   فهميدم

هستي   و نيستي ’مو همه   رَهدَي    زميون

نيم ساعت ننشست   بيد  كه  ’گرهدَي   عقلم

ساعتي  بيش  نه  مَند  بيد كه وَستم  ز زِوون

به  اشاره  ’گدمِس   كيني  و  كار  تو  چِنِه ؟

سي چه بردي ز تن ’مو تو ’چنو تاب و تَوون

سر ِ  ’جمنيد   و ’گدي    صبر   بكن    اولِته

فكر ِ  كارِت ِ  مكن  كارتو  وَست ِ  به   جنون

اسم ’مو  عشقه   و  هر  جا   كه  نهادم   پامِه

تسليت     بِس     اِ’گهِن    اِز   فَلك    بوقلمون

’بنه   و   بارم ِ   هر جا   كه   نهادم  به  زِمين

يه   تَشي   وابزنم   بِس  كه   بِمَهنه  به  جهون

مايه     زندگي    و   اصل      حيات     بَشَرم

’مو ز اَسرار   خدايم   بِم  اِ’گن   جوهر  جون

مَر  اِ’گوين   ليلي   بيچاره   خبر داشت   ز كار

هيچ  تقصير نداشت  قيس ٍ ’مو  كِردم  مجنون

 ’مو و شيرين  سر’كه  هردو  رسيديم  به   يَك

كاري كِردم ’مو كه فرهاد گذشت از سر ِ جون

’كر ِ گيو ِ ’مو   گِرِهدم   و   كشيدم   مِنِه   چَه

كه ’چو’نو اشك اِرهدي به زِمين روز و شَوون

جلوه   ليلي   و  شيرين   ز   ’مو   بيدَك   اَرنه

بهتر   از   باقي    زَنگَل   كه     نبيدِن   اونون

باعث   مهر و  وفا   و  كرم   وجود   و  شرف

اَر   نَبيدم  ’مو  به    دنيا   همه   بيدن   حيوون

گويلون   عشق ’نيه   رَحس   مَدين   ريشه  كنه

هر  كجه   پارانه   وا دست   بشورن    از جون

نَتَري  اَفسر اَيَر شرح  دهي عشق  چنه                                       

عشق  او  درد  ِ‌كه  جز  مرگ  نداره   درمون

۱۳۱۵